از سويد بن غفله روايت شده است:چون فاطمه عليها السلام بيمار شد به آن بيمارى كه موجب رحلت آن حضرت گرديد به هنگام شدت يافتن بيماريش گروهى از زنان مهاجر و انصار به عيادتش جمع شدند و بر آن حضرت سلام كرده گفتند: اى دختر رسول خدا! وضع بيماريت چگونه است و با آن چه مى‏كنى؟ آن حضرت ستايش خداوند سبحان كرده بر پدرش درود فرستاد، و سپس گفت:حالم به گونه‏اى است كه از دنياى شما بسى بيزار و مردانتان را دشمن مى‏دارم! حال و قالشان را آزمودم و از آنچه كردند، بسى ناخشنودم و آنان را به كنارى نهادم. چرا كه چون‏تيغ زنگار خورده نابرا و چون نيزه از قد دو نيم شده، و صاحبان انديشه‏هاى تيره و نارسايند.چه بد ذخيره‏اى از پيش براى خود فرستادند. خشم خداوند را به جان خريدند و در آتش و نيران پاينده‏اند.از سر ناچارى ريسمان امور و وظايف را به گردن آنان انداخته، سنگينى و مسئوليت كار را بدانها واگذاردم و ننگ عدالت كشى را بر آنها بار كردم. نفرين ابد بر اين مكاران، دور باشند از رحمت حق اين ستمكاران، واى بر آنان! از چه رو تمركز حق را در مركز خود سبب نگشتند؟ و از اين راه خلافت را از پايه‏هاى نبوت دور داشتند و از سرايى كه محل نزول جبرئيل بود، به ديگر سرا بردند و از يد قدرت كاردانان دين و دنيا خارج ساختند! به هوش! كه زيانى بس بزرگ است! چه چيزى سبب گرديد تا از على عليه السلام عيبجويى كنند؟عيب او گفتند؛ زيرا شمشيرش، خويش و بيگانه، شجاع و ترسو نمى‏شناخت. دريافتند كه او به مرگ توجهى ندارد. ديدند كه او چگونه بر آنها مى‏تازد و آنان را به وادى فنا مى‏افكند. و برخى را براى عقوبت و سرمشق ديگران باقى مى‏گذارد. به كتاب خدا مسلط و دانا، و خشم او در راه خوشنودى خداوند بود. به خداوند سوگند اگر از طريق آشكار و نمايان حق منحرف شده از قبول دلايل و حجتهاى روشن و مبين، امتناع مى‏نمودند، آنان را به راه مستقيم، هادى و رهنمون مى‏شد و از انحراف و اعوجاج آنان جلوگيرى مى‏نمود. 

به خداوند سوگند، اگر مردانتان در خارج نشدن زمام امور، از دستان على پاى مى‏فشردند و تدبير كار را آنچنان كه پيامبر بدو سپرده بود، تحويل او مى‏دادند على آن را به سهولت راه مى‏برد و اين شتر را به سلامت به مقصد مى‏رساند، آن گونه كه حركت اين شتر رنج آور نمى‏شد. على آنان را به آبشخورى صاف و مملو و وسيع هدايت مى‏كرد كه آب از اطرافش سرازير مى‏شد و هرگز رنگ كدورت به خود نمى‏گرفت. او آنان را از اين آبشخور سيراب به در مى‏آورد.
على خير و نيكى را در نهان و آشكار براى آنان خوش مى‏دارد. او اگر بر مسند مى‏نشست هرگز بهره‏اى فراوان از بيت المال را به خود اختصاص نمى‏داد و از فزونى و ثروت دنيا جز به مقدار نياز برداشت نمى‏كرد، به مقدار آبى كه تشنگى را فرو نشاند و خوراكى كه گرسنگى را برطرف نمايد. (در آن هنگام) مرد پارسا، از تشنه حطام دنيا باز شناخته مى‏شد و راستگو از دروغگو متمايز مى‏گشت، در اين صورت ابواب بركات آسمانى و زمين بر آنان گشوده‏ مى‏شد. و خداوند به زودى آنان را به سبب اعمال و كردارشان مؤاخذه خواهد كرد. زيرا اگر ساكنان قريه‏اى ايمان آورده خدا ترسى پيشه مى‏ساختند بركات زمين و آسمان را بر آنان فرو مى‏ريختيم. اما آنان دروغ گفتند و ما آنان را در برابر آنچه كه به دست آورده بودند، گرفتار آورديم «و كسانى از اينان كه ستم روا داشتند نتيجه سوء كردارشان را به زودى خواهند يافت.آنان هرگز بر ما چيرگى نخواهند يافت».
بياييد! و بشنويد! روزگار چه طرفه معجونى در نهان دارد و چه بازيچه‏ها يكى از پس ديگرى آشكار مى‏سازد.
اى كاش مى‏دانستم به چه پناهگاهى تكيه داده‏اند؟ و كدامين ستون را پشتيبان گرفته‏اند؟ و به كدامين ريسمان تمسك جسته‏اند؟ و بر چه خاندانى پيشقدم شده، استيلا جسته‏اند؟شگفتا! كه بد سرپرستى انتخاب كرده و بد دوستانى برگزيده‏اند. و ستمكاران [كه به جاى خداوند شيطان را اطاعت نمودند] چه بد مبادله كردند. اينان روى بال، به جاى پرهاى بزرگ، دم را قرار داده‏اند، سر واگذارده دم اختيار نمودند.به خاك مذلت ساييده باد بينى قومى كه «خيال كردند با اين اعمال كار خوبى را انجام داده‏اند. بدانيد كه آنان فاسدند، ولى خود نمى‏دانند».واى بر آنان! «آيا آن كس كه مردم را به راه راست فرا مى‏خواند، سزاوار پيروى است يا آنكه خود راه نمى‏داند؟ واى بر شما! چه بد داورى مى‏كنيد».
اما به جان خود سوگند كه نطفه اين بسته شده است. [و شتر اين فتنه آبستن شده به همين زودى خواهد زاييد] انتظار كشيد تا اين فساد در پيكر اجتماع اسلامى منتشر شود. از پستان شتر پس از اين خون و زهرى كه زود هلاك‏كننده است، بدوشيد. «در اينجاست كه پويندگان راه باطل زيان بينند» و مسلمانانى كه در پى خواهند آمد، در مى‏يابند كه احوال مسلمانان صدر اسلام چگونه بوده است. قلبتان با فتنه‏ها آرام خواهد گرفت. بشارتتان باد به شمشيرهاى كشيده و برا، و حمله جائر و متجاسر ستمكار، و درهم شدن امور همگان و خود رأيى ستمگران! غنايم و حقوق شما را اندك خواهند داد. و جمع شما را با شمشيرهايشان دور خواهند كرد. و شما جز ميوه حسرت برداشت نخواهيد نمود. كارتان به كجا خواهد انجاميد؟در حالى كه «حقايق امور بر شما مخفى گرديده است. آيا شما را به كارى وادارم كه از آن‏كراهت داريد؟».زنان حاضر در مجلس سخنان حضرت فاطمه عليها السلام را پيش مردان خود بازگو و تكرار كردند. متعاقب آن، گروهى از بزرگان و رؤساى مهاجرين و انصار در حالى كه اعتذار مى‏جستند و اظهار ندامت، نزد حضرت زهرا عليها السلام آمدند و به آن حضرت گفتند: اى سرور زنان عالم! اگر ابو الحسن (على عليه السلام) براى ما حقايق را عنوان مى‏كرد قبل از آنكه ما با ديگرى (ابو بكر) عهد وثيق و پيمان استوار و محكم بسته باشيم، هرگز از او روى بر نتافته به ديگرى ميل نمى‏كرديم.حضرت فاطمه عليها السلام فرمود:من مسئوليت بازگويى حقايق را داشتم (نصيحتى بود از من به شما) حجت را بر شما تمام كردم. عذر شما، عذر مقبول و پسنديده‏اى نيست و تقصير و كوتاهى شما مسلم و هيچ بهانه و توجيهى بعد از آن متصور نيست.

زندگانى حضرت زهرا عليها السلام ( ترجمه جلد 43 بحار الأنوار) ترجمه روحانى، ص: 579