آنان از مسجد شجره احرام بستند، و در يك منزلى مكه در محلى به نام حديبيه بر سر چاهى توقف نمودند. آب چاه به اندك زمانى تمام شد و چون به آن حضرت خبر دادند، به معجزه نبوّت آب چاه آن قدر زياد شد كه مثل چشمه می‏ جوشيد.

كفار از حركت با خبر گشته مانع ورود حضرت به مكه شدند. آن حضرت بيعتى ديگر به نام «بيعة رضوان» از اصحاب گرفتند. قرار شد آن حضرت سال بعد حج و عمره را قضا كنند و قراردادى بين مسلمين و كفار منعقد شد،كه طبق شروطى تا ده سال جنگ بين آنان نباشد. گروهى از صحابه از اين صلح دلتنگ شدند، و عمر بن خطاب گفت: «در نبوّت محمّد شك نكردم مانند روز حديبيه»

(التعجب (كراجكى): ص 59)

- به پيامبر صلّى الله عليه و آله می‏ گفت: ما چگونه به اين خوارى گردن نهيم و به اين مصاله رضايت دهيم ؟!!

حضرت فرمودند: من پيامبر خدايم و كارى جز به حكم خداوند نمی‏ كنم. عمر گفت: تو به ما گفتى به زيارت كعبه می‏رويم و عمره انجام می‏ دهيم، پس چه شد ؟ پيامبر صلّى الله عليه و آله فرمود: آيا گفتم امسال اين كار انجام می‏ شود ؟ عمر گفت: نه ! فرمود: پس چرا مجادله می‏ كنى ؟!!
در بازگشت از حديبيه سوره فتح بر آن حضرت نازل شد.

(منتهى الامال: ج 1، ص 76. بحار الانوار: ج 20، ص 317، 316، 335، ج 18، ص 37، ج 86، ص 111)