شبى كه فردايش جنگ شروع می شد، خواب به چشمان ابراهيم بن مالك نيامد و اين كلمات را بارها براى لشكرش تكرار كرد: «ايها الناس، شمائيد انصار دين و شيعه أميرالمؤمنين عليه السلام، و اين است عبيدالله بن مرجانه قاتل حسين بن على عليه السلام. اين است كه پسر فاطمه زهرا سلام الله عليها را از جرعه ‏اى آب منع كرد در حالى كه عيالات و اطفال او فرياد «العطش» می زدند. او بود كه مانع شد كه پسر پيامبر صلّى الله عليه و آله به جائى برود، و اطراف او را گرفتند تا با لب تشنه شهيدش كردند و عيالات او را مانند كنيزان بر شتران سوار كرده به شام بردند. به خدا قسم فرعونيان با بنى اسرائيل نكردند آنچه اين ملاعين با ذريّه پيامبر صلّى الله عليه و آله كردند».

سپس ابراهيم دعا كرد كه خداوند نصرت و پيروزى را نصيب ما فرمايد، چون ما براى خونخواهى اهل بيت پيامبر صلّى الله عليه و آله غضب كرده ‏ايم.

صبح قسمت هاى مختلف لشكر و پرچم‏ ها را بازديد نمود و جنگ آغاز شد. سرانجام بعد از چند روز جنگ، و فرار لشكر عبيدالله بن زياد در روز عاشوراى سال 67 ه ق عبيدالله به دست ابراهيم بن مالك اشتر نخعى به دركات جهنّم شتافت و سر او را براى مختار فرستادند.

(بحار الانوار: ج 45، ص 380 - 384. فرسان الهيجاء: ج 2، ص 235 - 238)