در شب 15 رجب و روز زيارت امام حسين عليه السلام
(فيض العلام: ص 307 - 308. مصباح المتهجد: ص 741. قلائد النحور: ج رجب، ص 145. مصباح كفعمی : ج 2، ص 599)
روزی فردی (معاند) آمد خدمت امام صادق (علیه السلام) و به ایشان عرض کرد:
اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند ، عاقبتش چگونه خواهد بود؟
امام (علیه السلام) در پاسخ به وی فرمودند:
خداوند به او یک بیماری عطا مینماید تا سختیهای آن بیماری کفارۀ گناهانش شود.
امام صادق عليه السلام فرمودند: تاسوعا روزى بود كه حسين عليه السلام و اصحابش را در كربلا محاصره كردند و سپاه شام بر قتال آن حضرت اجتماع نمودند و پسر مرجانه و عمر سعد به خاطر كثرت سپاه و لشكرى كه براى آنها جمع شده بود خوشحال شدند، و آن حضرت و اصحابش را ضعيف شمردند و يقين كردند كه ياورى از براى او نخواهد آمد و اهل عراق حضرتش را مدد نخواهند نمود.
(كافى: ج 4، ص 147)
قال الصادق (عليه السلام):
من وَجَدَ بَردَ حُبِّنا عَلي قَلبِهِ، فَليَكثُرِ الدُّعاءَ لاُمِّهِ فَاِنَّها لَن تخَُن اَبَاهُ.
نامها به سهولت در اذهان جاى مىگيرند و به راحتى معانى بلند را منتقل مىكنند به همين دليل و دلايل ديگر، نامگذارى روزها و يا هفتهها يكى از شيوههاى تبليغاتى مثبت و منفى شده است و مطرح شدن و رواج پيدا كردن ارزشها يا ضد ارزشها را در پى دارد.
پیامبر صلی الله علیه و آله علت اجتماع در غدیرخم را نزول آیه 67 مائده دانسته و در خطابه غدیر می فرمایند:
«فَأَوْحی إِلَی: (بِسْمِ الله الرَّحْمانِ الرَّحیمِ، یا أَیُهَاالرَّسُولُ بَلِّغْ...»
سپس در ادامه می فرمایند:
«إِنَّ جَبْرئیلَ هَبَطَ إِلَی مِراراً ثَلاثاً یَأْمُرُنی عَنِ السَّلامِ رَبّی وَ هُوالسَّلامُ .....»