«العَاصِم لِلصَّالِحِينَ»
نگهدارنده و نگهبان شايستگان.

(قسمت سوم)

عصمت عامّ و خاصّ

خداوند عزّوجلّ از آنجا كه آفريدگار جهان است، از مخلوقات خود نگهداري و نگهباني مي كند. رشد و روزي آن ها را خود عهده دار شده است و هر آنچه براي تكامل تكويني موجودات لازم باشد را برايشان فراهم آورده است. ممكن نيست كه خداوند حكيم چيزي را بيافريند و آن را در وسط راه رها بكند، بلكه او در نظام تكوين تا زمان مقرّر آن ها را همراهي و پشتيباني مي كند، چنان كه حضرت موسي (عليه السلام) به فرعون گفت:

«رَبُّنَا الَّذي أَعْطى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‏» (1)
«پروردگار ما كسى است كه هر چيزى را خلقتى كه درخور اوست داده، سپس آن را هدايت فرموده است.».

مخلوقات را خالقِ جهان از گزند آفات و خطرات مصون مي دارد. در ميان آنها انسان را مخلوق برتر خود قرار داده است و حفاظت و پاسداري ويژه اي برايش اختصاص داده است. در آيه كريمه آمده است:  

«وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحافِظينَ * كِراماً كاتِبينَ * يَعْلَمُونَ ما تَفْعَلُونَ» (2)
به راستي بر شما نگهباناني وجود دارند، [فرشتگان‏] بزرگوارى كه نويسندگان [اعمال شما] هستند؛ آنچه را مى ‏كنيد، مى‏ دانند.

چيزي كه معلوم است، در خداوندي كه صاحب فضل عظيم است ذرّه اي بخل راه ندارد و به هركس كه بخواهد، مُلك و فرمانروايي را مي بخشد. در آيه ي كريمه آمده است:

«قُلِ اللَّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشاءُ ...» (1)
بگو (اي پيامبر): بارالها! اي مالك حكومتها! تو به هر كس بخواهى، حكومت مى‏ بخشى و از هر كس بخواهى، حكومت را مى‏گيرى.

پادشاهي نعمت بزرگي است كه بر بعضي از بندگان ارزاني مي دارد؛ تا از طرفي به آنها بخشش و عطاي بزرگ خود را بنماياند و نشان دهد كه او صداي آرزومندان فرمانروايي را مي شنود و بالاخره بر آنها حجّت را تمام مي گرداند.