اگر در جايي انتخاب ما و انتخاب خداوند بر ما عرضه شود، بايستي بي تأمّل سراغ انتخاب خداوند برويم، چرا كه او داناي مصالح و مفاسد است و اختيار او بهترين و سزاوارترين انتخاب ها مي باشد و ديگر جاي سوال و درنگي باقي نمي گذارد، چنانكه خود فرمود:

«وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إِذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً مُبينا» (2)
و هيچ مرد و زن مؤمنى را نرسد كه چون خدا و فرستاده‏اش به كارى فرمان دهند، براى آنان در كارشان اختيارى باشد؛ و هر كس خدا و فرستاده‏اش را نافرمانى كند قطعاً دچار گمراهىِ آشكارى گرديده است.

اينك به روايت امام زمان (عجل الله تعلی فرج الشریف) توجه بفرماييد:  

احمد بن اسحاق قمّي از محضر امام زمان (عجل الله تعلی فرج الشریف) از جمله پرسيد: مولاى من! بفرماييد چه چيزى مردم را از انتخاب امام براى خود ممنوع ساخته؟
فرمود: گزينش امام مصلح يا فاسد؟ گفتم: امامى مصلح.
فرمود: آيا امكان دارد منتخب اينان بر مفسد قرار گيرد؛ زيرا هيچ كس از درون ديگرى مطّلع نيست كه صلاح است يا فساد؟ گفتم: آرى ممكن است.
فرمود: علّت همين مى ‏باشد، آيا برايت علّت ديگرى بياورم تا عقلت آن را بپذيرد؟
گفتم: آرى.
فرمود: بگو ببينم، پيامبران الهى كه خداوند ايشان را برگزيده و بر آنان كتاب نازل ساخته و با وحى و عصمت تأييدشان فرموده تا پيشوايان امّتها باشند چگونه افرادى هستند؟ آيا افرادى همچون موسى و عيسى عليهما السّلام كه خود پيشوايان امّتند با وفور عقل و كمال علمى دارند آيا ممكن است منافق را به جاى مؤمن انتخاب كنند؟ گفتم: نه ممكن نيست.
فرمود: اين موسى كليم اللَّه است با تمام عقل و علم و نزول وحى بر او از اعيان قوم خود و بزرگان سپاهش براى ميقات پروردگارش هفتاد مرد را برگزيد و هيچ ترديدى در ايمان و اخلاص اينان نداشت، امّا منافقان را برگزيد، خداى تعالى مى‏فرمايد: «و موسى از قوم خود هفتاد مرد براى وعده‏گاه ما برگزيد» (3)، و چون مشاهده كرديم كه منتخب پيامبر برگزيده ي خداوند افسد بوده و نه اصلح، حال اينكه مى ‏پنداشته آنان اصلح هستند، از همين جا پى مى ‏بريم كه انتخاب تنها از داناى به درون سينه‏ها و ضمائر و سرائر مردم ساخته است، و انتخاب و گزينش مهاجران و انصار ارزشى ندارد در جايى كه برگزيده ي پيامبران به جاى افراد صالح، افراد فاسد باشند. (4)

از اين جا سرّ اينكه خداوند متعال در سرتاسر قرآن، علم بي نهايت و نامحدودش را به رخ بندگان مي كشد، آشكار مي شود.  در جايي مي گويد:

«وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تُسِرُّونَ وَ ما تُعْلِنُونَ». (5)
خداوند آنچه را پنهان مى‏داريد و آنچه را آشكار مى‏سازيد، مى‏داند.

و در مقامي ديگر مي فرمايد:

«إِنَّ اللَّهَ عالِمُ غَيْبِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»  (6)
 خداست كه‏ داناى نهان آسمانها و زمين است، و اوست كه به راز دلها داناست.

پي نوشت ها:

1. البقرة: 220
2. الأحزاب :  36
3. اعراف: 155
4. الإحتجاج / ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 574
5. نحل: 19
6. فاطر: 38