قَالا حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ خَالِدٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ: إِنَّمَا النَّجْوى‏ مِنَ الشَّيْطانِ قَالَ فُلَانٌ قَوْلُهُ ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‏ ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ‏ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ ابْنُ فُلَانٍ أَمِينُهُمْ حِينَ اجْتَمَعُوا- فَدَخَلُوا الْكَعْبَةَ فَكَتَبُوا بَيْنَهُمْ كِتَاباً- إِنْ مَاتَ مُحَمَّدٌ أَنْ لَا يَرْجِعَ الْأَمْرُ فِيهِمْ أَبَداً.

راوى ازامام باقر عليه السلام درباره آيه دهم سوره مجادله «إِنَّمَا النَّجْوى‏ مِنَ الشَّيْطانِ»: «سخن سِرّى و در گوشى از شيطان است» سؤال مى‏كند. حضرت مى‏فرمايد: منظور عمر است. سپس درباره آيه هفتم آن سوره سؤال مى‏كند: «ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‏ ثَلاثَةٍ إِلَّا يَكُونُ مِنْ نَجْوى‏ ثَلاثَةٍ إِلَّا هُوَ رابِعُهُمْ»: «هيچ نجواى سه نفرى نيست مگر اينكه او چهارمى آنان است». حضرت مى‏فرمايد: منظور ابوبكر و عمر است و ابوعبيده جراح امين آنان بوده، آنگاه كه جمع شدند و درون كعبه رفتند و بين خود عهد نامه‏اى نوشتند كه «انْ ماتَ مُحَمَّدٌ انْ لايَرْجِعَ الْامْرُ فيهِمْ ابَداً»: «اگر محمد از دنيا رفت امر خلافت تا ابد به خاندان او باز نگردد».

تفسير القمي، ج‏٢، ص: ٣۵۶
البرهان فى تفسير القرآن، ج‏۵، ص: ٣١۴