وَ اللَّهِ إِنِّي أَنَا النَّبَأُ الْعَظِيمُ الَّذِي فِيَّ اخْتَلَفْتُمْ وَ عَلَى وَلَايَتِي تَنَازَعْتُمْ وَ عَنْ وَلَايَتِي رَجَعْتُمْ بَعْدَ مَا قَبِلْتُمْ وَ بِبَغْيِكُمْ هَلَكْتُمْ بَعْدَ مَا بِسَيْفِي نَجَوْتُمْ وَ يَوْمَ غَدِيرٍ قَدْ عَلِمْتُمْ وَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ تَعْلَمُونَ مَا عَلِمْتُمْ.
علقمه روايت كرده كه روز صفين مردى از لشكر شام بيرون آمد سلاح پوشيده و از بالاى سلاح مصحفى قرآن حمايل كرده و به جاى آن كه عرب را عادت باشد كه رجز خوانند، مىخواند: عَمَّ يَتَساءَلُونَ، عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ، الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ
من خواستم تا پيش او شوم. امير المؤمنين مرا فرمود: مكانك، بر جاى خود باش، و او به نفس خود پيش او رفت و او را فرمود:أ تعرف النّبأ الّذى هم فيه مختلفون قال: لا،فرمود: شناسى آن خبر بزرگ را كه در او خلاف كردند گفت: نه، حضرت فرمود:و اللَّه إنّى عن النّبأ العظيم الّذى فيّ اختلفتم و على ولايتى تنازعتم و عن ولايتى رجعتم بعد ما قبلتم و ببغيكم هلكتم بعد ما بسيفى عن الكفر نجوتم و يوم غدير قد علمتم قد علمتم قد علمتم و يوم القيامه تعلمون ما علمتم؛ ثمّ علاه بسيفه فرمى برأسه و يده ،فرمود: من آن خبر بزرگم كه در من اختلاف كردى و در ولايت من منازعت كردى و از ولايت من باز آمدى پس از آن كه قبول كردى و به بغيتان هلاك شدى پس از آن كه از كفر به تيغ من برستى و روز غدير خود دانى، و روز قيامت بدانى آنچه كردهاى.
