وَ الْخِلَافَةَ فَصَدَّقَهُ بِذَلِكَ عُمَرُ وَ أَبُو عُبَيْدَةَ وَ سَالِمٌ وَ مُعَاذٌ ثُمَّ قَالَ طَلْحَةُ كُلُّ الَّذِي قُلْتَ وَ ادَّعَيْتَ وَ احْتَجَجْتَ بِهِ مِنَ السَّابِقَةِ وَ الْفَضْلِ حَقٌّ نُقِرُّ بِهِ وَ نَعْرِفُهُ وَ أَمَّا الْخِلَافَةُ فَقَدْ شَهِدَ أُولَئِكَ الْأَرْبَعَةُ بِمَا سَمِعْتَ فَقَامَ عَلِيٌّ عليه السلام عِنْدَ ذَلِكَ وَ غَضِبَ مِنْ مَقَالَتِهِ فَأَخْرَجَ شَيْئاً قَدْ كَانَ يَكْتُمُهُ وَ فَسَّرَ شَيْئاً قَالَ لَهُ عُمَرُ يَوْمَ مَاتَ لَمْ يَدْرِ مَا عَنَى بِهِ فَأَقْبَلَ عَلَى طَلْحَةَ وَ النَّاسُ يَسْمَعُونَ فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ يَا طَلْحَةُ مَا صَحِيفَةٌ أَلْقَى اللَّهَ بِهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ صَحِيفَةِ الْأَرْبَعَةِ الَّذِينَ تَعَاهَدُوا عَلَى الْوَفَاءِ بِهَا فِي الْكَعْبَةِ إِنْ قَتَلَ اللَّهُ مُحَمَّداً أَوْ تَوَفَّاهُ أَنْ يَتَوَازَرُوا دُونَ عَلِيٍّ وَ يَتَظَاهَرُوا فَلَا تَصِلَ إِلَيَّ الْخِلَافَةُ وَ الدَّلِيلُ وَ اللَّهِ عَلَى بَاطِلِ مَا شَهِدُوا وَ مَا قُلْتَ يَا طَلْحَةُ قَوْلُ نَبِيِّ اللَّهِ يَوْمَ غَدِيرِ خُمٍّ مَنْ كُنْتُ أَوْلَى بِهِ مِنْ نَفْسِهِ فَعَلِيٌّ أَوْلَى بِهِ مِنْ نَفْسِهِ فَكَيْفَ أَكُونُ أَوْلَى بِهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ هُمْ أُمَرَاءُ عَلَيَّ وَ حُكَّامٌ وَ قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى غَيْرَ النُّبُوَّةِ فَلَوْ كَانَ مَعَ النُّبُوَّةِ غَيْرُهَا لَاسْتَثْنَاهُ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وآله وَ قَوْلُهُ إِنِّي تَرَكْتُ فِيكُمْ أَمْرَيْنِ كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي لَنْ تَضِلُّوا مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَا تَقَدَّمُوهُمْ وَ لَا تَخَلَّفُوا عَنْهُمْ وَ لَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ أَ فَيَنْبَغِي أَنْ لَا يَكُونَ الْخَلِيفَةُ عَلَى الْأُمَّةِ إِلَّا أَعْلَمَهُمْ بِكِتَابِ اللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّهِ وَ قَدْ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُون.
در اينجا طلحة بن عبيد اللَّه كه او را سياستمدار قريش مىگفتند معترضانه گفت: با ادّعاى خلافت أبو بكر و تصديق يارانش چه كنيم؛در آن روز كه شما را با آن شدّت در حالى كه بر گردنتان ريسمانى انداخته و همگى أصحاب به شما گفتند: بيعت كن و شما در آن مقام حجت خود را بر ايشان تمام نموديد و أبو بكر مدعى شد كه از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله شنيده است كه فرموده: خداوند منع مىكند از اينكه نبوت و خلافت را در ما اهل بيت جمع نمايد و آن را عمر و أبو عبيده و سالم و معاذ تصديق كردند، سپس افزود: تمام آنچه شما فرموده و بدان احتجاج نموديد از سابقه و فضل همه و همه حق است و ما بدان اعتراف مىكنيم ولى بطورى كه اين چهار نفر نيز روايت گذشته را تصديق نمودند خلافت در خانواده رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله قرار نخواهد گرفت.
حضرت أمير عليه السّلام پس از شنيدن اين كلام غضبناك از گفته طلحه پرده از رازى برداشته و به بيان گفتار نامفهومى از عمر به هنگام مرگ پرداخته و خطاب به طلحه فرمود:به خدا سوگند كه هيچ صحيفهاى به هنگام ملاقات خداوند در روز قيامت در نزد من محبوبتر از صحيفهاى نيست كه در آن چهار نفر از مخالفين پيامبر در كعبه هم قسم شده و پيمان بستند كه پس از مرگ پيامبر عليه من با هم متّحد شوند تا مانع رسيدن خلافت به من شوند.و دليل بر بطلان شهادت آنان و آنچه تو گفتى اى طلحه بخدا سوگند همان فرمايش پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در روز غدير خم است كه فرمود:هر كه من از خودش به او برترم على نيز از نفس او به خودش برتر است، پس چگونه مىشود كسانى كه من از ايشان برترم بر من أمير و حاكم باشند و نيز اين فرمايش پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله كه:جايگاه تو در نزد من همچون منزلت هارون است نزد موسى جز نبوت و چنانچه استثنايى غير از نبوت بود فرموده بود.
و نيز اين فرمايش كه:من در ميان شما دو چيز به وديعه مىگذارم، كتاب خدا و عترت خودم كه اهل بيت منند، پس اگر شما دست تمسك به آن دو زنيد دچار ضلالت و گمراهى نگرديد، و ايشان را تعليم مدهيد و هيچ كس را بر آنان مقدم مداريد و از ايشان جا نمانيد و تخلّف مورزيد، زيرا ايشان از شما داناترند، و شايسته است كه خليفه جز داناترين ايشان به قرآن و سنت نباشد، همچنان كه خداوند فرموده: أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِأَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ.
