- هنگامى كه به معاويه پيوست به او زياد بن ابى سفيان گفتند و برادر معاويه شد و زناى مادر خود را قبول كرد. سميه كنيز حارث بن كلده طبيب بود. حارث او را به چراندن گوسفندان وادار كرده بود ولى طبع زشت و شهوانى سميه آنقدر در صحرا ننگ به بار آورد كه حارث او را از خود راند. از آن پس سميه اسماً خود را به عبيد چوپان ثقفى چسباند و رسماً جزء فواحش طائف در آمد و حيثيت خاندان عبيد را هم لكه دار كرد.

- برادرى او با معاويه يكى از راه هائى بود كه معاويه براى جلب زياد به طرف خود به كار گرفت. او مجلسى ترتيب داد و از عده ‏اى به عنوان شاهد در آنجا استفاده كرد كه از جمله ابومريم مشروب فروش طائف بود. او برخاست و به زياد گفت: شبى ابوسفيان به طائف آمد و از من فاحشه‏ اى خواست. در آن شب كسى جز سميه نبود. صبر كرديم تا رفت و آمدها كم شد. سميه را براى او فرستادم. زياد زناى مادر خود را قبول كرد و برادر معاويه شد! معاويه هم براى باوراندن اين نسب به او خواهرش را به خانه او فرستاد و دستور داد چادر از سر بردارد چرا كه محرم اوست.
(شرح ابن ابى الحديد: ج 16، ص 187. الوقايع و الحوادث: ج رمضان، ص 75. شفاء الصدور: ج 1، ص 312. تتمة المنتهى: ص 87)

- زياد بعد از برادرى با معاويه برائت از حضرت امیرالمومنین عليه السلام و قتل شيعيان على بن ابى طالب عليه السلام ‏و غارت اموال آنان را شروع كرد. دست بريدن، شكم پاره كردن، به دار آويختن، زنده به گور كردن، ميل سرخ شده به چشمان شيعيان كشيدن‏، فرزندان را سر بريدن، خانه خراب كردن و آتش زدن از جمله كارهاى او بود. عبدالرحمان بن حسان را به جرم محبّت على بن ابى طالب عليه السلام زنده در گور كرد.
(شفاء الصدور: ج 1، ص 315، به نقل از ابن خلكان و ابن اثير)

- در بصره و كوفه سيزده هزار نفر را به جرم شيعه بودن يا به احتمال شيعه بودن كشت، و بعد به معاويه نوشت: من تا به اين حد خواسته تو را انجام دادم و اين كارها با دست چپم بود. اگر حكومت حجاز به من واگذار شود با دست راستم كه بيكار است همين عمل را انجام مى ‏دهم، و تصميم دارم از مردم عراق در مسجد بخواهم كه برائت از على عليه السلام و مدح خاندان اميه را علنى نمايند. هر كس قبول نكند او را بكشم و خانه او را خراب كنم. چون اين خبر منتشر شد، امام حسن عليه السلام و شيعيان نفرين كردند و بعضى امير ال‏مؤمنين عليه السلام را در خواب ديدند كه او را نفرين كرده، و آن ملعون قبل از عملى كردن تصميمش به مرض طاعون مبتلا شد و به دركات جحيم واصل گرديد.
(شفاء الصدور: ج 1، ص 316. شرح ابن‏ابى‏الحديد: ج 16، ص 187. الوقايع و الحوادث: ج ماه رمضان ،ص 79)