به قولى مرگ ابوبكر در 27 جمادى الثانى بوده است.

(مسار الشيعة: ص 32. العدد القوية: ص 343. مصباح كفع می : ج 2، ص 598. مصباح المتهجد: ص 732. بحار الانوار: ج 95، ص 200)

او مدت دو سال و بيست و دو روز غاصب خلافت بود، و اولين كسى بود كه بعد از شهادت پيامبر به انتخاب اعضاى سقيفه بنى ساعده خليفه شد. انتخاب ابوبكر به گونه ‏اى بى حساب بود كه عمر با آنكه خود گرداننده برنامه سقيفه بود مي‏‏گويد: «بيعت با ابوبكر امرى بدون تدبير و مشورت و دقت بود، مثل زمان جاهليّت، كه خداوند مسلمانان را از شر آن محفوظ داشت. هركس چنين كارى را تكرار كند او را بكشيد».

(الغدير: ج 5، ص 370. صحيح بخارى: باب رجم الحبلى، ح 6681. مسند احمد: حديث 393. سيرهابن هشام: ج 4، ص 308)

اهل سنّت در علّت مرگ او نوشته ‏اند: ابوبكر در روز دوشنبه 7 جمادى الاخر غسل كرده بود، و آن روز هوا سرد بود. به اين دليل سرما خورد و تب كرد، و 15 روز اين تب ادامه داشت، و به نماز نمي‏رفت، تا در شب سه شنبه 22 جمادى الاخر بعد از آنكه خلافت را به عمر واگذار كرد، مرد.

(تاريخ الخلفاء: ص 81. بحار الانوار: ج 29، ص 521)

قبل از وفات عثمان را براى نوشتن وصيت نامه‏ اى در باره خلافت طلب كرد كه امر خلافت بعد از ابوبكر با عمر بن خطاّب باشد. او كلمه‏ اى گفت و بيهوش شد، و بقيه را عثمان از پيش خود نوشت كه امر خلافت با عمر است. ابوبكر به هوش آمد و عثمان را دعا كرد كه آنچه او مي‏خواسته نوشته است.

(شرح ابن ابى الحديد: ج 1، ص 165)

بايد پرسيد: چرا هنگامی كه پيامبر در روزهاى آخر عمر كاغذ و قلم خواست تا وصى بعد از خود را بهامر خداوند معين كند نسبت هذيان به آن مقام معظم دادند ؟

ابوبكر هنگام مرگ كلماتى گفت. از جمله اينكه: «كاش تفتيش خانه فاطمه و على عليهماالسلام نمي‏كردم».

(مروج الذهب: ج 2، ص 308. تتمة المنتهى: ص 10. الامامة و السياسة: ج 1، ص 18. سبعة من السلف: ص 77. تاريخ طبرى: ج 4، ص 52. ميزان الاعتدال: ج 2، ص 215)