در اراضى «دومة الجندل» گروهى از اشرار همدست شده و به كاروان آنها حمله ‏كردند. پيامبر صلّى الله عليه و آله سباع بن عرفطه غفارى را روز 25 ربيع الاول در مدينه به جاى خود قرار داد، و با هزار رزمجو بيرون آمدند تا به آن نواحى رسيدند. راهزنان چون متوجه آمدن آن حضرت شدند، فرار كردند. مسلمانان اموال آنان را برداشتند و در بيستم ربيع الثانى وارد مدينه شدند.

(قلائد النحور: ج ربيع الاول، ص 150)

عبدالرحمن بن ابى ليلى می ‏گويد: من با ابوموسى اشعرى از دومة الجندل عبور می ‏كرديم. ابوموسى به من گفت: زمانى كه با پيامبر صلّى الله عليه و آله به دومة الجندل رسيديم آن حضرت به من فرمود: «در اين مكان دو تن از بنى اسرائيل حكم به جور كردند، و به زودى در ميان امت من دو تن در اين مكان به جور حكم می ‏نمايند».
راوى می ‏گويد: ابوموسى و عمروعاص براى حكميت در صفين به دومة الجندل رفتند و ميان على بن ابى طالب عليه‏ السلام و معاويه حكم كردند. بعد از ماجراى حكمين ابوموسى را ملاقات كردم و به او گفتم: «مگر تو نبودى كه از پيامبر صلّى الله عليه و آله چنين حديثى را نقل كردى؟! گفت: «والله المستعان»!!

(وقايع الايام: ج ربيع الاول، ص 150)

2 - صلح امام حسن عليه السلام:

قراداد امام حسن مجتبى عليه السلام با معاويه ملعون در 25 ربيع الاول بوده

(تتمة المنتهى: ص 41 40)

و بعضى در 26 اين ماه نقل كرده‏ اند

(فيض العلام: ص 225. قلائد النحور: ج ربيع الاول، ص 155. مستدرك سفينة البحار: ج 5، ص 213)

كه شامل موارد زير بود:

1 - به على عليه السلام دشنام ندهند.
2 - خون شيعيان محترم و محفوظ بماند، و حقوقشان پايمال نگردد.
3 - معاويه يك ميليون درهم بين يتيمان جنگ جمل و صفين تقسيم كند.
4 - امام عليه السلام معاويه را امير المؤمنين نخواند.
5 - معاويه بايد بر اساس كتاب خدا و سنّت پيامبر صلّى الله عليه و آله عمل كند.
6 - معاويه پس از مرگ، خلافت را به ديگرى واگذار نكند.
معاويه اين شرائط و شرائط ديگر مربوط به حفظ اسلام به ويژه شيعيان را پذيرفت و جنگ پايان يافت، اما آن ملعون به هيچيك از شروط اين قرارداد عمل ننمود بلكه خلاف تمام آنها عمل كرد.